Wróciwszy właśnie z podróży sentymentalnej po Rumunii, postanowiłem się podzielić wrażeniami co do tamtejszych zbiorów broni, na przykładzie trzech muzeów które udało mi się odwiedzić. Nie są to bukaresztańskie zbiory centralne, a raczej takie prowincjonalne. Przy czym dwa ikoniczne dla zwiedzającego ten kraj, a trzecie - zaskakujące. Tak więc po kolei:
Pałac Pelesz. Zbudowany przez rumuńskich Hohenzollernów, zawiera kolekcję broni od powiedzmy odrodzenia. Uwagę zwraca zbroja turniejowa "maksymiliańska" wraz z opancerzeniem rumaka:
oraz rozliczne panoplia i kilka zbroi.
Jest też kilka sal z wystrojem orientalnym, również z panopliami z tamtejszym uzbrojeniem:
Muzeum drugie - zamek Bran. Tak, mityczna siedziba Drakuli - w którym Wlad Tepes, realny pierwowzór księcia wampirów... raczej nigdy nie przebywał. Ale i tutaj, pomimo dojmującej ciasnoty, znalazło się miejsce na skromną zbrojownię. I również pytanie, na ile eksponaty można uznać za autentyki.
Bo o ile kolekcja noży myśliwskich
No nic, punkt ostatni.Zaliczony zupełnym przypadkiem ale... moim zdaniem najciekawszy.
Sigisoara. Niewielkie miasteczko, znane z dobrze zachowanego średniowiecznego układu miejskiego z murami i bramami, położone na wzgórzu, znane również z tego Że Vlad Tepes faktycznie w nim pomieszkiwał.
I w nim, w pobliżu jednej z bram - maleńka ekspozycja "broni średniowiecznej". Muszę przyznać - początkowo podszedłem z dużą rezerwą (co oni mogą tam mieć? Pewnie kolejne dekoracyjne sprzęty...) ale skuszony ceną ( 10 lei, czyli jakieś 8,50 zł/os) wlazłem. I przyznam, zdębiałem. Na wejściu witają trzy miecze, ewidentne ziemniaki, ale też niewątpliwie średniowieczne:
I na koniec najlepsze: dwie skrzydlate tarcze, jakby żywcem wzięte z obrazu "Bitwa pod Orszą"
Być może ten typ na Bałkanach przetwał dłużej niż w RON, ale i tak... Stanąłem przed gablotą zdembiały. To jest to, po to szlajamy się po świecie żeby gdzieś daleko odnaleźć kawałem własnej historii.
generalnie, polecam nie tylko sławne europejskie kolekcje - również te niewielkie, gdzieś na krańcach kontynentu, bo tam spotkać można prawdziwe smaczki.
PS Przepraszam za jakość zdjęć - w trakcie zwiedzania lało, było szaro buro i ponuro, i sprzęt jechał na granicy swoich możliwości. Nie są to zdjęcia o jakości katalogowej, ale lepszych zwyczajne nie byłem w stanie zrobić.